Η σημερινή ανακοίνωση της Hellenic Train για τη διακοπή των δρομολογίων στο τμήμα Μποζαΐτικα – Ρίο από τις 21 Ιουλίου ως και τις 17 Οκτωβρίου θα μπορούσε να διαβαστεί, επιφανειακά, ως μια ακόμα τεχνική ενόχληση του καλοκαιριού. Μόνο που αυτή τη φορά, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως πρόκειται για κάτι απρόβλεπτο, ήσσονος σημασίας ή… κεραυνό εν αιθρία.
Η γέφυρα που περνά ο Προαστιακός στο επίμαχο τμήμα έχει απασχολήσει την τοπική κοινωνία, και όχι μόνο, εδώ και χρόνια. Οι πρώτες αναφορές για προβλήματα στη στατική της επάρκεια ξεκινούν από το 2021. Το 2023, το πρόβλημα έφτασε μέχρι και στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ — με χαρακτηριστικό παράδειγμα την τηλεοπτική κάλυψη του Alpha, όπου καταγράφηκαν μαρτυρίες για πτώση κομματιών μπετόν όταν περνούσαν τρένα από τη γέφυρα. Κανείς δεν μπορεί να πει «δεν ήξερα». Ακόμα και σήμερα, κάτοικοι της περιοχής καταγγέλλουν ότι η γέφυρα παρουσιάζει αυτήν την εικόνα πάνω από 20 χρόνια.
Και τώρα, δύο χρόνια μετά, η συγκυρία της διακοπής των δρομολογίων, μόλις μία μέρα μετά τη σχετική αντιπαράθεση στη Βουλή, γεννά εύλογα ερωτήματα. Τι άλλαξε τώρα που δεν ήταν γνωστό πριν έναν μήνα, έναν χρόνο, τρία χρόνια; Γιατί χρειάστηκε να περάσει τόσος καιρός για να αναγνωριστεί η ανάγκη «αναγκαίων τεχνικών εργασιών»; Πόσο κοντά φτάσαμε, τελικά, στο να γίνει το πρόβλημα δυστύχημα;
Ας είμαστε ειλικρινείς: η πρόληψη δεν είναι ούτε άσκηση δημοσίων σχέσεων, ούτε ευκαιρία για επίδειξη διαχειριστικής ευσυνειδησίας όταν το πρόβλημα έχει πλέον διογκωθεί. Είναι υποχρέωση, είναι θέμα δημόσιας ασφάλειας. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή η υποχρέωση παραβλέφθηκε επί μακρόν.
Η απόφαση να διακοπούν τα δρομολόγια και να μπουν λεωφορεία — μια λύση έκτακτης ανάγκης — δεν αρκεί για να κλείσει το θέμα. Το ζήτημα είναι ποιοι γνώριζαν, πότε το γνώριζαν, τι έκαναν ή δεν έκαναν. Η ευθύνη δεν είναι μόνο της Hellenic Train ή του ΟΣΕ. Είναι συλλογική και πολιτική. Και αν κάποιος νομίζει ότι μια ανακοίνωση «με ευχαριστίες για την κατανόηση» καλύπτει την καθυστέρηση τεσσάρων ετών, τότε υποτιμά τη νοημοσύνη των πολιτών της Πάτρας.
Για να είμαστε σαφείς: το πρόβλημα δεν είναι οι εργασίες. Το πρόβλημα είναι ότι οι εργασίες ξεκινούν καθυστερημένα. Και όταν οι υποδομές ενός ολόκληρου αστικού άξονα — σε μια πόλη με πάνω από 200.000 κατοίκους — φτάνουν να υπολειτουργούν, δεν είναι μόνο θέμα τεχνικής φύσης. Είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης, προτεραιοτήτων, και λογοδοσίας.
Αν δεν θέλουμε να γράφουμε κείμενα μνήμης αντί για κείμενα παρέμβασης, οφείλουμε να ζητάμε εξηγήσεις. Από όλους. Με το γάντι, αλλά και με σταθερό χέρι.
