Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος ναυαγίου
Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την κακοκαιρία του Νοεμβρίου 2021, ο Δήμος Πατρέων παραμένει συνώνυμο της αναβολής και της γραφειοκρατίας — με τη Μαρίνα να εξακολουθεί να καταρρέει. Εκείνο το κύμα κακοκαιρίας κατέστρεψε και τις έξι πλωτές εξέδρες, προκάλεσε εκτεταμένες ζημιές στον κυματοθραύστη και επηρέασε σοβαρά τις χερσαίες υποδομές. Αντί για δράση, βλέπουμε απραξία.
Τουρισμός χαμένος — χρήματα ανεκμετάλλευτα
Η Μαρίνα, με ζωτική σημασία για τον θαλάσσιο τουρισμό, παραμένει στοιχειωμένη — πρακτικά ανίκανη να φιλοξενήσει νέα σκάφη. Επιχειρηματίες αναφέρουν: «Τελείως αποκρουστική η εικόνα και επικίνδυνη». Η δημοτική αρχή μάλιστα αναφέρει πως τα 800.000 € που είχαν εγκριθεί δεν είναι διαθέσιμα, για να επικαλεστεί πως πρέπει να βάλει από ίδια κεφάλαια περίπου 300.000 € για να τα “ανακτήσει” . Η αντιπολίτευση βεβαίως λέει ότι τα χρήματα υπάρχουν ήδη στο δημ. ταμείο — τι από τα δύο ισχύει; Απάντηση μηδέν.
Αναβλητικότητα παντού
Ποια η κατάσταση σήμερα; Την Τετάρτη — σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά — αποφασίστηκε νέα παράτασή για την ολοκλήρωση, χωρίς ακόμα να έχει ξεκινήσει καμία εργασία. Σύμφωνα με το νέο χρονοδιάγραμμα, οι εργασίες πρέπει να ολοκληρωθούν μέχρι τις αρχές Δεκεμβρίου. Υποσχέθηκαν να δοθεί το 50 % της προκαταβολής στον ανάδοχο ώστε να αρχίσει. Μόνο ελπίδα υπάρχει πια — και το… βλέπουμε.
Μόνο τρεις από έξι εξέδρες — και μετά;
Υπουργική χρηματοδότηση (700–800 χιλ. €) καλύπτει μόνο τις τρεις από τις έξι εξέδρες. Η πιθανότητα να μείνει η μισή Μαρίνα ως… επίδειξη υποσχέσεων είναι μεγάλη. Και τι μένει για τον κυματοθραύστη ή τις υπόλοιπες υποδομές; Μόνο «μελέτες» σε τελικό στάδιο, χωρίς κανένα πρακτικό ξεκίνημα εδώ και χρόνια.
Συμπέρασμα: Σκληρή αλήθεια
Η δημοτική αρχή έχει αναδείξει την αδυναμία της να διαχειριστεί την κρίση της Μαρίνας: λεφτά ανακλωμένων κονδυλίων με… άκρη καπνού, παράταση έργου χωρίς ημερομηνία έναρξης, και τόνοι ανακοινώσεων χωρίς έργο. Και το χειρότερο: χαμένο καλοκαίρι, δυνατότητα ανάπτυξης ανεκμετάλλευτη και εμπόδια στην πραγματική αναβάθμιση της πόλης.
Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα δεν είναι γραφειοκρατικά πυροτεχνήματα, αλλά δουλειά, διαφάνεια στους λογαριασμούς (πόσα, από πού και προς τα πού πήγαν), και έργο με συγκεκριμένες ημερομηνίες έναρξης-ολοκλήρωσης. Αντί για λόγια — πράξεις και υπέρβαση της συνήθους κοινοτοπίας.
